РЕФЛЕКСИИ ЗА БИТОЛА: ОД ПАТУВАЊЕ НИЗ ВРЕМЕТО, НАСЛЕДСТВОТО, ГОСТОПРИМСТВОТО, ДУХОТ НА КАБАДАЈАТА, СЀ ДО СЦЕНСКИОТ РАСКОШ НА ПЕЛИСТЕР

РЕФЛЕКСИИ ЗА БИТОЛА: ОД ПАТУВАЊЕ НИЗ ВРЕМЕТО, НАСЛЕДСТВОТО, ГОСТОПРИМСТВОТО, ДУХОТ НА КАБАДАЈАТА, СЀ ДО СЦЕНСКИОТ РАСКОШ НА ПЕЛИСТЕР

Aприл 2024. И додека април се мислeше дека е јуни, се размислуваше каде да се оди и како максимално да се искористат последните денови од стариот одмор. Сепак, и покрај ваквото расположение, секојдневните работни обврски тешко да се избегнеа. Континуирано сѐ наоѓаме во виор, будни за да сѐ осигураме дека работите нема да скршнат од патот како воз без шина. Затоа барем за време на викендите да го искористиме сонцето и времето нека сопре. Сѐ одлучивме за Битола. За момент се замислив како сѐ шетам по Широк сокак, седам во пријатно кафуле, сѐ присетувам на приказните од чаршијата, го чувствувам духот на богатото минато на градот и сѐ восхитувам на величествениот Пелистер. Го одбравме хотел Бела Куќа, позициониран на самиот Широк сокак. Имав прилика минатата година да престојувам овде со колегите и да сѐ подружиме во поинаква средина надвор од четирите ѕида на секојдневието. Овој пат допатував со моите деца и никако не размислив за поинакво сместување. Во хотел Бела Куќа чувството за историја и наследство е опипливо. Од овде навистина може да се почувствува пулсот на градот, неговиот ритам, неговата вистинска суштина и да сѐ навратиме на убавината на животот со сиот негов суров и нефилтриран сјај. Од својата елегантна фасада и раскошните ентериери, се до гостопримството и одличното гурманско искуство, хотелот му оддава почит на раскажаното минато на Битола, притоа прифаќајќи го модерниот луксуз на денешницата и создавајќи искуство како ниеден друг. И додека го пиев утринското кафе на пространата тераса не можев, а да не размислувам за богатата историја на градот. Битола, некогаш позната како Манастир или Монастир и град на конзулите, зазема посебно место во аналите на времето. Град преплавен со приказни за освојувања, култури и конзули. Град кој некогаш цветаше со културна живост и виталност – град кој вриеше од живот и ветувања. Денес пејзажот е сосема изменет. Многумина се заминати во потрага по подобра егзистенција, оставајќи зад себе потивки, попразни улици. Ќе се чуе грчки бидејќи близината на границата со Грција си го прави своето, а секој го носи тој хедонизам во себе, макар и парче, и сака да искуси нешто друго и поинакво. Сабота сабајле и почна да заживува градот. Ми се чинеше нема таков што не го пие своето кафе на некое од прекрасните кафулиња токму на Широк сокак. Се симнаа и децата на доручек. Разговорот ни одеше во насока да им раскажам нешто кратко за овој прекрасен крај, но и да го научат зборот кабадаја кој се шепоти со премолчени тонови. Успеав да вметнам приказна, започавме разговорно патување за да им ја разоткријам енигмата на Кабадаја, именка исклучива за Битола која отелотворува начин на живот, духовитост и непропустлива кора од лимон. И додека едни велат дека Кабадаја е состојба на умот, огромна самодоверба што се граничи со ароганција, склоност кон фалење и претерување, други го гледаат како начин на живот, немилосрдно стремење кон величественост. Овој калибар на луѓе се тривијални во своите приказни во кои најчесто од мравка прават слон. Со екстравагантни манири, посебен став, посебен од, начин на облекување, одат со цел да бидат видени и слушнати. Може да се каже и дека често губат време на сметка на суштината, но дали и ова на некој начин е уметност, бидејќи треба да знаеш истото да го правиш со уникатен талент што секоја Кабадаја го поседува и го издвојува од толпата. Не ми излегува од глава една поговорка. ,,Од високо гледај го само оној на кој треба да му подадеш рака кога гледаш дека се дави”. Оттука ароганцијата ja изедначувам на ниво со привитивизам. Но, од сите приказни и анегдоти што ги имам слушнато за Кабадаите има нешто неспорно шармантно во нив. Можеби се агресивни и се самофални, но има топлина и хумор во нивните лудории на кои е тешко да се одолее. Можеби се прецизно облечени и беспрекорно негувани, но има извесен неуреден шарм во нивниот изглед, навестување на ранливост под храброста, копнеж за прифаќање, желба да бидат видени и слушнати па дури и несигурност, страв да не бидат занемарени или заборавени. Значи, што е Кабадаја, и дали сите ние носиме дух на кабадаја во нас? Можеби одговорот лежи во начинот на кој се движиме низ пресвртите на животот, во начинот на кој ги прифаќаме предизвиците што ни се појавуваат и во начинот на кој наоѓаме радост во едноставните задоволства на секојдневието. Додека размислував и раскажував, не можев да се воздржам, а да не се насмеам. Зашто во животните лудории на кабадаите, гледам одраз на себе – потсетник дека, на крајот, сите ние само се обидуваме да го најдеме своето место на овој свет, без разлика дали тоа го признаваме или не. Значи сите сме Кабадаја на ваков или таков начин. Тоа е одраз не само на тоа од каде доаѓаме, туку и на заедничките искуства што нè обликуваат. Само внимателно со ароганцијата😉. Битола е како духот на кабадајата. Дух што ја отелотворува издржливоста, духовитоста и склоноста кон екстраваганција. И додека пејсажот може да се променува, духот на Битола опстојува исто како кабадајата во секој од нас. Дух кој го надминува времето, историјата и плимата и осеката на животот. Тоа е дел од битолското ткиво, вкоренето во нејзиниот народ и култура. Да се биде битолчанец значи да зрачиш подеднакво со самодоверба, хумор и допир на раскош. Го привршувавме доручекот. Јадеа споро зошто и посматраа и пробуваа да препознаат битолска кабадаја. Им раскажав и по неколку анегдоти на кои слатко се смееа. Дури кабадаја најдоа и во другарчето од клупа. Но, доста беше размислување и филозофирање. Децава си го збогатија речникот со уште еден поим и сега не чека природата. Битола не е само град замрзнат во времето, таа е и порта за авантура, за величенственоста на националниот парк Пелистер. Додека го вдишувавме опојот на едиствениот бор Молика ме воодушевуваше нескротливата дивина. Сабота испланиравме, после утринското кафе и доручек, ќе одиме по мека патека до Копанки, некогашен планинарски дом. Па, зошто да ја посетите Битола и Бела Куќа? Зошто да тргнете на ова патување низ историјата и природата? Затоа што во Битола, среде одгласите на минатото и шепотењата на иднината,

ДАЛИ СО ПРАВО ВИЛА РАДОЖДА ГО РЕДЕФИНИРА ТЕРМИНОТ ,,FINE DINING”

ДАЛИ СО ПРАВО ВИЛА РАДОЖДА ГО РЕДЕФИНИРА ТЕРМИНОТ ,,FINE DINING”

ДАЛИ СО ПРАВО ВИЛА РАДОЖДА ГО РЕДЕФИНИРА ТЕРМИНОТ ,,FINE DINING” Кој не слушнал за Вила Радожда?! Иако мислиме дека не постои таков од регионот и пошироко, за овој бисер на Охридското Езеро и те како вреди оваа приказна да се раскажува. Вила Радожда можеби не е категоризиран како ,,fine dining” ресторан, но да пробаме да ја разбереме суштината на ваквата категоризација. ,,Fine Dining” е дефинирано како кулинарско искуство кое оди подалеку од само храна – овде се работи за целокупната атмосфера, услуга и внимание кон деталите, се со цел да се понуди побогато и полуксузно искуство во споредба со секојдневните ресторани. ,,Fine dining” опфаќа висококвалитетна храна со врвни состојки и техники за готвење. Презентацијата е исто така важна, со јадења прецизно наредени на чинијата за да се подобри нивната естетска привлечност. Услугата е внимателна, професионална и персонализирана. Убавите ресторани често имаат елегантен декор, луксузен мебел и пригушено осветлување за да создадат префинета и интимна атмосфера. Музиката во позадина, уметничките дела и чаршавите за маса придонесуваат за целокупниот амбиент. Виното е секогаш составен дел од одличното јадење, со широк избор креиран да го надополни менито. Познавачите сомелиери можат да помогнат во изборот на совршениот пар на вино за јадењето на гостите. Генерално, ,,Finе Dining” претставува возвишено кулинарско искуство кое ја слави кулинарската уметност во секоја смисла. Па добро, можеби нема да добиеме позлатен прибор за јадење или елегантен декор, луксузен мебел, скапа слика од познат артист или настап од реномиран виолинист. Но, овде самото живописно езеро служи како платно, сликајќи совршена сцена со околните природни убавини. Ќе ве обеземе зачудувачкиот релаксирачки амбиент, нежното таласање на брановите како најубава серенада во позадина, погледи што го одземаат здивот, персонализирана услуга и топло гостопримство. Ќе ја вкусите најдобрата приготвена охридска пастрмка, тањири оживеани од колорот на свежите салати, домат кој чините ви се смее и вино најдоброто од земјава. Менито е големо. Со фокусирање на создавање незаборавни моменти за гостите, Вила Радожда ја надминува традиционалната дефиниција за ,,Finе Dining” и нуди нешто навистина исклучително – кулинарско искуство кое ја слави убавината на својата околина и богатството на нејзините вкусови. Така, иако можеби не одговара на конвенционалниот калап на ,,Fine Dining”, Вила Радожда секако заслужува признание. И со право можеме да кажеме дека суштината на убавото јадење на крајот лежи во целокупното искуство наместо строга категоризација. Па, дали е секојдневен ресторан? Воопшто не. За нас е и повеќе од само fine dining. Имаме атмосфера, имаме природа, имаме услуга и предобра храна. Луксуз сам по себе. Вила Радожда, продолжите да постоите како и досега. Се гледаме наскоро. Дополнително, Вила Радожда ги отвори вратите за своите гости и со реновирани апартмани, што секако допринесува ова искуство да потрае.

Unveiling the Hidden Gems: Sermenin Village and Ethno House Sermeninski Chardak

Unveiling the Hidden Gems: Sermenin Village and Ethno House Sermeninski Chardak

Last weekend, our adventurous family of four had to return from camping in the scenic camping grounds of Chalkidiki, Greece due to some urgent work commitments on Monday. Strategically planning our journey, we decided to make our way back to Skopje on a Friday, wisely avoiding the bustling weekend border crowds during the peak of July. Thinking we had outsmarted the heatwave, we assumed that not many travelers would leave Greece on a scorching Friday, preferring to bask in the soothing coastal waters over the weekend. However, our assumptions were swiftly proven wrong as we found ourselves stuck in a seemingly endless line of cars, enduring 3.5 hours of the sweltering heat at the border crossing. Our hearts went out to the elderly, babies, and young children as ours, trapped in the cars, braving the oppressive temperatures. Finally passing the border, hungry and weary, we yearned for a respite. That’s when I recalled hearing about “Ethno House Sermeninski Chardak,” nestled in the village of Sermenin. This ethno retreat is gracefully perched on the slopes of Mount Kozuf, a mere 35-minute drive from the border, easily accessible via the asphalt road using GPT navigation.” As we approached the village, I immersed myself in reading about its intriguing history and its harmonious coexistence with the magnificent Kožuf mountains. Sermenin’s rich historical heritage dates back to the Roman era and Ottoman rule, with a legacy of successful bronchial and asthmatic disease treatments for children from Istanbul during the illustrious Ottoman Empire. Situated at an elevation of 540 meters above sea level, Sermenin has continued to captivate visitors with its stunning natural beauty, invigorating air spa, and the serene Belica river. Upon arrival, we were warmly greeted by Vaska, one of the owners, who immediately made our children feel at ease with the spacious courtyard where they could stretch their legs and play freely. Surrounded by awe-inspiring natural beauty, we felt immersed in the serenity of the surroundings. Vaska guided us through the ethno house, sharing intriguing legends about the village and the giants associated with Kožuf, making the experience even more captivating. “The ethno house harmoniously blends with its surroundings, artfully constructed primarily with natural materials such as stone and wood, and even featuring meticulously handcrafted cherry tree bed frames. The profound passion for preserving the village’s ancestral roots emanates from Vaska, as she eloquently shares the captivating story of how her family’s heritage drew them back to this picturesque haven. Once abandoned, the village has experienced a remarkable resurgence, thanks to the relentless efforts of Vaska and her husband, with the community flourishing again with an influx of new cottages and even permanent residents. Now, international guests from various countries flock to this nature’s haven, seeking respite in the idyllic countryside.” Vaska’s culinary expertise presents a delectable array of authentic Macedonian flavors. The restaurant, an integral part of the Ethno House, offers a selection of homemade juices, sweets, ajvar, ljutenitsa, pies, homemade honey, homemade eggs, cheese, sour milk, game meat and ,,baklava”. Raised in a family of farmers and ranchers, her mastery extends to preparing cooked pork, lamb, goat, veal, as well as crafting cheese and cottage cheese, all of which she passionately incorporates into her restaurant’s menu, ensuring a truly authentic gastronomic dining experience for its guests. We had varieties of fresh salads from organic vegetables, white cheese, bread with some vegetable paste topping. We were highly recommended to try their delectable homemade sausages made from game meat, which proved to be an absolute delight. Before calling it a night, we explored the surrounding area, reveling in the mesmerizing Vera waterfall, a true natural wonder of the Belica river. As we followed an 80-meter-long path thoughtfully crafted by the local residents, this natural wonder was a mere 15-minute walk away. Standing at an elevation of approximately 600 meters above sea level, the Vera waterfall cascades down gracefully from a height of 4 meters. Beneath the falls lies a tranquil pot, offering a refreshing fountain. The area was thoughtfully adorned with a charming bridge, inviting benches, convenient tables, and waste baskets to ensure a pristine environment. What makes the Vera waterfall even more captivating is its perennial flow, thanks to the ever-water-bearing Belica River. Its constant flow ensures that the waterfall remains active throughout the year, making it a popular destination for visitors to revel in, especially during the summer season. The dense forest surrounding the falls adds to the allure, providing a soothing escape from the summer heat. We were fortunate to find available accommodation for one night. We were accommodated in a triple room with three single beds that could be joined together, along with a private bathroom since the family apartments were occupied. Please bare in mind when you visit Sermeninski Chardak that the apartments features small kitchens but do not provide kitchen amenities and are exclusively reserved for cooking purposes for babies. Therefore, guests are kindly advised not to use the kitchens for any other purposes. The next day, we had continental breakfast, although Vaska ensured that breakfast catered to everyone’s tastes, offering a diverse menu from not just Continental, but also to Full English/Irish, Vegetarian, Vegan, Gluten-free, American, and Breakfast to go. We had the pleasure of meeting a lovely family of four from Šabac, who have made this enchanting place their favorite spot to rest. They appreciated its proximity to the highway and the border, making it an ideal stopover on their way to Greece. There were an elderly Hungarian couple accompanied by their young grandson. Despite the language barrier, Vaska, perfectly understands why foreign guests sought refuge in this charming ethnic house. The genuine hospitality and authentic experience it provides have undoubtedly captivated visitors. As we bid a heartfelt farewell to Sermeninski Chardak, we exchanged sincere hugs with Vaska feeling grateful for the unforgettable experience, we couldn’t resist stopping by the unique “Smelling Water area” (Smrdliva Voda) named after the smelling mineral springs. The water is drinkable and contain hydrocarbonate, mineralized, weakly acidic water,